کارمندان والمارت (Walmart) شرکت خرده‌فروشی آمریکایی، که دارای بزرگ‌ترین شبکه فروشگاه‌های زنجیره‌ای مواد غذایی، سوپرمارکت‌ها و هایپرمارکت‌ها در جهان است بسیار فقیر هستند، به طوری که بسیاری از آنها سر کار ناهار نمی‌خورند یا آن را با هم به اشتراک می‌گذارند یا در برخی موارد ناهار همکارانشان را می‌دزدند. اما برخی از کارمندان شرکت شکایت خود را با اعتصاب غذا در اعتراض به دستمزدهای شرکت نشان داده‌اند.

اگر تنها جمعه سیاه (Black Friday) یا روز شکرگزاری را هم در آمریکا در نظر بگیریم، بسیار نامطلوب است که کارمندان والمارت باید در این روزها در فروشگاه‌های این شرکت کار کنند و نتوانند در جشن‌های سنتی خانوادگی شرکت کنند. این دو روز از شلوغ‌ترین روزهای شرکت والمارت محسوب می‌شود. اوایل امسال، والمارت اعلام کرد که برای بیش از نیم میلیون کارمندش، حقوق‌ها را افزایش می‌دهد و حداقل 9 دلار در ساعت به آنها حقوق پرداخت می‌کند. شرکت تصمیم دارد تا سال بعد حقوق کارمندان را تا ساعتی 10 دلار افزایش دهد. اما کارمندان می‌گویند این افزایش حقوق کافی نیست و شرکت باید ساعتی حداقل 15 دلار به آنها پرداخته و به آنها کار تمام وقت نیز بدهد.

یکی از کارمندان والمارت متنی راجع به این موضوع نوشت و تقاضایی را پیرامون این موضوع مطرح کرد که من را به شگفتی واداشت و منجر به این پرسش شد: بسیار خب، اگر والمارت در حقیقت این تقاضا را تایید کند، کدام یک از کارمندان والمارت باید شغل‌شان را از دست بدهند تا این اتفاق رخ دهد؟تقاضایی مبنی بر افزایش ساعات پاره وقت به تمام وقت وجود دارد. نیروی کار زیادی وجود دارد که والمارت می‌خواهد یا می‌تواند از عهده استخدام آنها برآید اما در واقع با یک حساب و کتاب دقیق، درمی‌یابیم که این تقاضا منجر خواهد شد تا 25 درصد از کل 4/  1 میلیون کارمند والمارت شغل‌شان را از دست بدهند.
یکی از کارمندان والمارت می‌نویسد:

برنامه‌های روز «جمعه سیاه» من از قبل تعیین شده است: من در ونتر هون در ایالت فلوریدا از 11 صبح تا 8 شب کار می‌کنم. زمانی که خانواده‌ام در حال غذا خوردن هستند، من در مغازه روی پاهایم ایستاده‌ام. جمعه سیاه والمارت در روز شکرگزاری از ساعت 6 عصر شروع می‌شود، درحالی‌که افرادی چون من به‌طور خستگی‌ناپذیر باید پاسخگوی نیاز مشتریان باشیم؛ مشتریانی که برای تخفیف 15 تا 20 سنت روی هر کالا، یکدیگر را زیر دست و پا له می‌کنند. با ساعتی 90/  9 دلار در ساعت، به‌رغم قیمت‌های تخفیفی فوق‌العاده پایین، حتی نمی‌توانم محصولاتی را که می‌فروشم بخرم. واقعا شرم‌آور است که شرکتی که وارثان آن یکی از ثروتمندترین‌ آمریکایی‌ها محسوب می‌شوند، این چنین کارمندان فقیری داشته باشد.

البته اگر اقداماتی برای دستمزد منصفانه به این معنی است که کارمندان باید استطاعت خرید آنچه تولید می‌کنند را داشته باشد، پس قطعا شرکت بوئینگ به مشکل برخواهد خورد، درست است؟ اما این مثال به‌طور واضح یک مثال تخیلی است.  مسائل تغییر کرده است. امسال در روز جمعه سیاه بسیاری از حامیان ما در حمایت از کارمندان والمارت در جلوی مغازه‌های این شرکت از والمارت خواستند تا همان‌طور که ادعای یک کسب و کار خانوادگی را دارد به کارمندان خود احترام بگذارد و ساعتی 15 دلار و یک کار تمام وقت به کارمندان خود بدهد. گرچه من بارها درخواست یک کار تمام وقت را داده بودم، برخی هفته‌ها ساعات کاری من به 28 ساعت نیز کاهش پیدا کرد.

امسال من به همراه بسیاری از همکارانم در اعتراض به دستمزدهای شرکت 15 روز اعتصاب غذا کرده‌ایم. درخواست ما این است که پیش از شروع فصل شلوغ تعطیلات 15 دلار در ساعت و جداول کاری تمام وقت داشته باشیم. در واقع هدف ما این است که توجه‌ها را به این موضوع جلب کنیم که دستمزد پایین به آن معنی است که کارمندان والمارت در حال فقیر شدن هستند. افراد دیگری که مثلا به‌دلیل بیماری‌هایی چون دیابت نمی‌توانستند اعتصاب غذا کنند، از والمارت خواستند تا مانند خرده‌فروشان دیگری مانند Target و Whole Foods تخفیف برنامه‌های غذایی خود را به 10 درصد افزایش دهد.  من از حقوق این ماه تا حقوق ماه بعد گذران زندگی می‌کنم و تلاش می‌کنم تا سقفی بالای سرم و غذایی روی میزم داشته باشم. همیشه با ترس بیمار شدن روبه‌رو هستم؛ چرا که اگر مریض شوم، والمارت بیمه درمانی برای من فراهم نمی‌کند یا حتی به من مرخصی استعلاجی نمی‌دهد تا بتوانم به دکتر بروم و خودم را درمان کنم. در عوض، نیاز دارم تا بر کوپن غذا و دیگر برنامه‌های دولتی برای امرار معاش تکیه کنم. چندی پیش به علت مخارج بیماری عفونی که سال‌ها بود درمان نمی‌شد، خودم را در بدهی مالی عظیمی یافتم. اگر کارفرمایم من را تحت پوشش بیمه درمانی درمی‌آورد یا حداقل مرخصی استعلاجی به من می‌داد، این چنین در مضیقه قرار نمی‌گرفتم.

من سخت کار می‌کنم و نمی‌خواهم به دولت برای پرداخت حقوقم و تامین خواربارم تکیه کنم. من استحقاق 15 دلار در ساعت برای کاری که انجام می‌دهم دارم. من شایسته این هستم که با خیال راحت بدانم که حقوق ثابتی با 40 ساعت کار هفتگی دارم. درخواست ما احترامی است که شایسته آن هستیم و این احترام با دستمزد کافی، کار تمام‌وقت و ساعات کاری ثابت آغاز می‌شود. دلیلی که کارفرمایان ترجیح می‌دهند که کارمندان پاره وقت داشته باشند، این است که قانون کار دستمزد کارمندان تمام وقت را بسیار بالا‌تر تعیین کرده است. پس هم تقاضای 15 دلار وجود دارد و هم کار تمام وقت، اما این صحیح نیست که همه پرسنل والمارت به‌طور پاره وقت کار می‌کنند، اما این طور فرض می‌کنیم که تعداد آنها زیاد است. والمارت 4/  1 میلیون کارمند دارد؛ فرض کنید که آنها به‌دلیل هزینه‌های بالاتر بیمه خدمات درمانی و مانند آن به 28 تا 30 ساعت کار محدود شده‌اند.

این آمار دقیق نیست، اما نکته‌ای را به ما نشان می‌دهد. والمارت در حال حاضر در یکسال از 4/  1 میلیون کارمند *52 هفته *28 ساعت کاری استفاده می‌کند. یعنی 2 میلیارد ساعت. اکنون ما اصرار داریم که هر کسی بتواند به‌طور تمام وقت یعنی 40 ساعت در هفته کار کند. این اعداد ما را هوشیار می‌سازد که یک میلیون نفر در سال 2 میلیارد ساعت کار ایجاد می‌کنند. این بدون در نظر گرفتن اثرات اشتغال دستمزدی است که 50 درصد بالاتر از دستمزد فعلی است. (بله دستمزد بالاتر به معنی نیروی کار کمتر است).این محاسبات شاید چندان دقیق نباشد، اما یک شاخص به ما می‌دهد که لازم است 400 هزار نفر شغل‌شان را در والمارت از دست بدهند.  این چیزی است که مردم برای آن فعالانه کمپین راه می‌اندازند؟ آیا نزدیک به نیم میلیون نفر باید از شغل‌شان محروم شوند؟ اتحادیه‌ها این را می‌خواهند؟ آندریا دلندورف یکی از مدیران والمارت می‌گوید« داستان فقر و ناامنی غذایی برای کارمندان والمارت داستانی آشنا است. در جمعه سیاه این فصل، کارمندان والمارت تصمیم گرفته‌اند که داستان این فقر را به اشتراک بگذارند و درد خود را به گوش همه برسانند».

مترجم: آناهیتا جمشیدنژاد
منبع: theguardian